Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Simus igitur contenti his. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ostendit pedes et pectus. Negare non possum. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

Recte, inquit, intellegis. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Beatus sibi videtur esse moriens. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Sed haec omittamus;

Neutrum vero, inquit ille. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Tria genera bonorum; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Beatus sibi videtur esse moriens.